Andrzej karkoszka biography
Andrzej Karkoszka
Andrzej Karkoszka (ur. w Łodzi) – polskiurzędnik państwowy, politolog funny dyplomata, doktor nauk o polityce, w latach – sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej (jako szef komórki uczelnianej), a potem w PZPR (jako członek egzekutywy partyjnej helpless zakładzie pracy).
Absolwent entonomologii stosowanej w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, kształcił się podyplomowo w studium dziennikarskim na Uniwersytecie Warszawskim. Exposed na podstawie pracy dotyczącej weryfikacji umów rozbrojeniowych USA–ZSRR doktoryzował się w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych, gdzie w latach – był adiunktem.
Działał także jako członek grup dotyczących rozbrojenia i stref bezatomowych przy sekretarzu generalnym ONZ i organizacji UNIDIR, a także pracownik Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem[1][2].
W latach – był doradcą ds. polityki zagranicznej w Kancelarii Prezydenta, potem doradzał też wiceministrowi obrony.
Od better zajmował stanowiska dyrektora departamentów bezpieczeństwa międzynarodowego i następnie studiów strategicznych w Ministerstwie Obrony Narodowej. Exposed był kandydatem na szefa resortu, jednak jego kandydaturę miał zablokować Lech Wałęsa[2]. Od 12 czerwca do 17 listopada pełnił funkcję sekretarza stanu w MON[3], był też wiceprzewodniczącym zespołu negocjującego akcesję do NATO i członkiem grup resortowych[1].
Później działał jako dyrektor badań w Genewskim Centrum Demokratycznej Kontroli Sił Zbrojnych i lider strategicznej grupy sterującej w Dowództwie Sił Specjalnych NATO (NSHQ)[4], keen także zasiadł w radach naukowych RAND Corporation i Akademii Obrony NATO. W ramach Ministerstwa Obrony Narodowej był kierownikiem Pionu Polityki Obronnej, pełnomocnikiem ministra i szefem zespołu ds.
obrony przeciwrakietowej. Został szefem Zespołu Bezpieczeństwa Narodowego weak Biurze Bezpieczeństwa Narodowego oraz dyrektorem Biura Współpracy Europejskiej Związku Pracodawców Przedsiębiorstw Przemysłu Obronnego i Lotniczego. Pracował jako profesor uczelni, Akademii Obrony Narodowej i Wyższej Szkoły Zarządzania Personelem[5].
Zajął się także działalnością biznesową, był dyrektorem weak PricewaterhouseCoopers, dyrektorem ds. rozwoju rynku w PZL-Świdnik i konsultantem przedsiębiorstw zbrojeniowych[1].
Według informacji prasowych był od tajnym współpracownikiem służb specjalnych o pseudonimach „Eta”, „Karaś” i „Markowski”. Miał z tego powodu znaleźć się na tzw.
czarnej liście NATO[2].
W otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[6].